◊ Öncelikle tebrik ederim, 76’ncı Cannes Sinema Festivali’nde ‘Palme d’Or Ödülü’nü kazandınız. Neler söyleyeceksiniz?
– Burası üvey annem Anne Douglas ile babamın tanıştığı yer… Anne, 63 yıldır üvey annemdi, bu yüzden ona çok yakındım ve onu çok seviyordum. O, Fransız bir reklamcıydı ve 50’lerde George Gravan’la birlikte bu şenlik için çalıştı. 10-11 yaşımdayken Cannes Şenliği ile ilgili o öyküleri hatırlıyorum. Aslında birkaç sefer gelip ziyaret de ettim. Gittiğim tüm farklı şenlikler ortasında Cannes açıkça kendi başına bir sınıf oldu. Sinema yapımcılarının sevinci ve sevgisi bu şenliği yönlendirdi. Pek çok sinema şenliğinde ya Amerikan zıtlığı var ya da yalnızca Amerikan sinemaları üstün tutuluyor. Burada bu ayrıma kimse sahip değil, yalnızca sevinç hissediyorum. Birebir biçimde, hepimizi bir ortaya getiren bir alan olmasına bayılıyorum. Burada herkesin sinema keyfi var. Bu yüzden, Cannes’ın her vakit arkadaş canlısı, destekleyici ve düzgün bir ruh hali içinde olduğunu düşünüyorum.
CANNES’DA ASLA REKABET HİSSETMEDİM
◊ Cannes Sinema Festivali’nde birinci olarak 44 yıl evvelki sinemanızla yer aldınız. Daha sonra birçok sinemanızla şenlikte uzunluk gösterdiniz. Cannes Sinema Şenliği sizin için ne tabir ediyor?
– Buraya her geldiğimde, tüm prömiyerlerimizden keyif aldım. Her vakit farklıydılar. “The China Syndrome”da Jack Lemmon o yıl, en güzel erkek oyuncu kolunda ‘Palme d’Or’ kazandı. Bu büyük bir tesir bıraktı. Cannes’da asla rekabet hissetmedim, yalnızca sinemanın nitekim sevincini hissettim. Ve hangi ülkeden gelirseniz gelin beşerler burada keyifli. Siyaset burada minimumda kalma eğilimindedir. Birleşmiş Milletler’in eski bir destekçisi olarak bu benim için kıymetli zira dünyanın nasıl bölündüğü ve muhtemelen nasıl daha fazla bir ortaya gelmemiz gerektiği konusunda keyifli değilim.
BAŞARININ SIRRI UYGUN MALZEME
◊ Palme d’Or sahibi seçkin sanatkarlar listesine girdiniz. Mesleğinize dönüp baktığınızda nasıl hissediyorsunuz?
– Bir beyzbol terimi kullanırsam, yeterli bir vuruş ortalamam olduğunu hissediyorum. Hepsinin ‘home run’ falan olduğunu söyleyemem lakin çok fazla güzel vuruşum var. Daha evvel de söyledim, sevdiğim lakin kimsenin izlemediği sinemalarım de var. Ancak genel olarak, hepsiyle çok gurur duyuyorum.
◊ Pek çok yeni oyuncu, direktör ve muharrire, sizin yakaladığınız çeşitte bir muvaffakiyete ulaşmalarına yardımcı olmak için hangi hayat dersini verebilirsiniz?
– Her şey materyalde. Materyalle başlar, materyalle biter. Uygun bir fikir değil, uygun bir senaryo değerlidir. Zira uygun bir senaryonuz varsa, yeteneği çeker, ona yetenek getirir. Hem babam Kirk Douglas’dan hem de Karl Malden’dan aldığım birinci ders bu. Mümkün olan en düzgün oyuncularla çevrili olmak istiyorum. Paul Newman bunu çok yaptı. Etrafında en âlâ oyunculara sahip olmak istiyordu. Sahnede olmaktan kaygı duymuyordu. Kesim onlardaysa, bırak gitsinler. “Temel İçgüdü”yü çekerken, Sharon Stone’un mükemmel ve bu rolde şahane olduğu açıktı. Bence sıkıntı, gerecin âlâ olduğundan emin olmak ve kendi rolünüz için çok fazla endişelenmemekten geçiyor. Zira şayet uygun bir materyalse, yeterli insanları çekecektir. Öteki bir şey de kendinizi mümkün olan en yeterli beşerlerle çevreleme ruhunu yakalamaya çalışın. Zayıflatmaya yahut uzaklaştırmaya çalışmayın. Onlara yardım edin, destekleyin. Onları cesaretlendirin, onlara yardım edin, dayanak verin, rahatlamalarını sağlayın. Bu yüzden, yeni sloganım “Ahmaklara hayır” oldu.
Babam o kadar da berbat biri değilmiş diye düşündüm
◊ Ünlü bir babayla büyümek her vakit kolay olmamıştır sanırım… Başarılı bir aktörün oğlu olmak kendi yolunuzu çizerken sizi nasıl etkiledi?
– Başlangıçta muhakkak bir kırgınlık vardı. Daima çalışıyordu ve hakikaten ailesine ayıracak çok vakti yoktu. Sanırım kendi aileme sahip olacak ve biraz daha uygun anlayacak yaşa gelene kadar buna içerlemiştim. Sonra “O kadar da makûs biri değilmiş” diye düşündüm. Ancak ikinci kuşak olmanın avantajları var. Epeyce sıra dışı bir adamdı. Sonra hayatının ilerleyen periyotlarında değişti ve çok çok yakın bir alakamız oldu. Kendimi çok ancak çok şanslı hissettim.
◊ Hiç babanızın çektiği sinemalardan yine yapmak istediğiniz oldu mu?
– Bu kusursuz bir soru. Van Gogh’u canlandırdığı “Lust for Life” olabilir mesela. Çok düzgündü fakat bir yandan da dokunması güç bir sinema… Açıkçası çekilmiş sinemaları tekrar yapmakla ilgili net bir planım yok. Daha çok yepyeni şeyler düşünmeye çalışmak istiyorum.
Oyunculuk çocuklarıma büyükbabalarının vasiyeti
◊ Çocuklarınızın sizin müsaadeden gitmesiyle ilgili neler söyleyeceksiniz?
– Üç çocuğum da oyuncu olmak istiyor. Kızım şu an üniversite okuyor fakat onun da hayali oyunculuk… Bu bence çok yakın oldukları büyükbabalarının gerçek bir vasiyetiydi. Babamla sanırım birlikte 160’tan fazla sinema çektik. Bu şahane bir varoluş… İkinci kuşak olmak işin ne kadar sıkıntı olduğunu anlamanıza nitekim yardımcı oluyor. Her şey imza ve güneş gözlüğü değil. Bu sahiden çok güç bir iş ve projeleri tamamlamak için gereken mühlet açısından bir maraton zihniyetine gereksiniminiz var.
◊ Eşiniz Catherine Zeta-Jones ile sizi hiç kamera önünde görebilecek miyiz?
– Bir vakitler kamera önündeydik. “Trafik” sinemasının farklı kısımlarında yer aldık. Bunu yaptığında Carys’e gebeydi. Tekrar bunu yaşayacak bir şeyler bulmalıyız. “Güllerin Savaşı”nın yine çevrimi olabilir.