Artık dünyamız platformlar dünyası.
Trendleri onlar belirliyor.
Oradaki içerikler günlük hayatımızın kıymetli bir modülü oluyor, tanınan kültür tavan yapıyor.
Vallahi çok düzgün oldu Serenay Sarıkaya ile hem Şahmeran efsanesini tekrar hatırladık hem de bilmeyenler çabucak Google amcaya müracaat ettiler.
Benim birinci tecrübem Prof. Hüsamettin Koçan’ın Bayburt yakınlarında yarattığı mükemmel Baksı Müzesi’nde başladı. Hüsamettin hocanın sokaktan aldığı ve koleksiyonuna kattığı eşsiz şahmeran fotoğraflarına hayranlıkla bakarak ve düşünerek, kendi kendime yorumlar yaparak başladı.
Anadolu mitolojisinde tahminen de en değerli efsane Şahmeran efsanesi, ‘şah’ (erkek) ve ‘yılanlar’ sözlerinin birleşmesinden meydana geliyor bu kulağa beğenilen gelen söz, Farsça.
Binlerce yıl evvel Tarsus’ta yedi katlı tahminen de daha fazla katlı yeraltında yaşayan yılanlar varmış. Meran ismi verilen bu yılanlar bugünkü dünyada aradığımız kodlara sahiplermiş, akıllı, şefkatli, vicdanlı imişler ve barış içinde yaşarlarmış. Kraliçelerine Şahmeran denirmiş, çok hoş, genç, cazibe dolu bir bayanmış.
Efsaneye nazaran bu bayanı birinci gören Cemşab’mış.
Fakir oduncunun oğlu Cemşab ve arkadaşları bir gün bal dolu bir mağara keşfetmişler, balları almak için bayağı derinlere inmişler.
Ha bu da bugüne uyuyor, arkadaş dedikleri daha fazla hisse almak için mağarada terk etmişler Cemşab’ı.
O da kurtulmak için kazmaya başlamış mağarayı ve bir de bakmış açılan delikten karşısına hayatında görmediği kadar hoş bir bahçe, eşi gibisi olmayan bitkiler, havuz ve natürel bir sürü yılan ve kraliçe.
Uzun yıllar yaşamış, lakin içinde daima bir hasret varmış, çok özlemiş ailesini ve yalvarmaya başlamış kraliçeye, gitmek için müsaade istemiş.
Kraliçenin tek koşulu varmış, kimseye yerimizi söyleme demiş ve salıvermiş Cemşab’ı.
Hakikaten Cemşab uzun yıllar kimseye hiçbir şey söylememiş, ta ki padişah çok hastalanıp vefat döşeğine düşene kadar.
Vezir demiş ki tek kurtuluş, şahmeran eti yemesi padişahın.
Her yere haber salınmış şahmeran eti bulunması için.
Bizim Cemşab da yeri söylenmesi için çok zorlanmış ve sonunda dayanamayıp yeri söylemiş, kuyu bulunmuş, Şahmeran çıkarılmış.
O da söyle demiş:
Beni toprak çanakta kaynatıp suyumu vezire içirin, etimi de padişaha yedirin.
Vezir ölmüş, padişah Cemşab’ı vezir yapmış.
Vallahi herkes kendine nazaran bir pay çıkarsın bu efsanelerden.
Bakalım Şahmeran’ın öldürüldüğünü öğrenen yılanlar dünyamızı ne vakit istila edecekler veyahut da bu efsaneden öğretilerimizle akıllı, şefkatli, barış içinde yaşamak için bir uğraş göstereceğiz mi?
Seneler sonra bir gün Mardin’e gittim.
Marangozlar kahvehanesinin oralarda bir insan ile karşılaştık.
Nur yüzlü, dervişler üzere uzun sakallı, ağır hareket eden, vicdanlı bakışı olan, tok sesli, karizmatik bir adam, dükkanında saatlerce sohbet ettik, dükkânın her tarafı onun cam üstüne yaptığı, Mezopotamya’nın bütün renklerini yansıttığı Şahmeranlar ile dolu. Bütün sohbetlerimize o şahmeranlar şahit oldu. Masal anlatıcısı ve sanatçı yeni dostumun derin muhabbetini benimle dinledi çeşitli renklerdeki şahmeranlar ve o denli hissettim ki başlarını salladılar, kabul ettiler. Ben de o gün kendimi Cemşab üzere harika bir bahçede, şıkır şıkır akan havuzlar ve mis üzere kokan çiçekler ortasında çok memnun hissettim. Orda kalmak istedim, kalamadım, kalamamak da içimde daima bir ezadır.
İşte o dostumun ağzından dinleyelim bakalım bu kıssayı:
Efendim benim o hoş dostum Ebuburak Toparlı, gidin ona, onun öykülerini, masallarını o hoş Mezopotamya renkleri ortasında dinleyin.
Göreceksiniz o Şahmeranlar daima size bakacak, daima size bir şeyler söyleyecek, dinleyin onları, vicdanlı, merhametli, düzgün olun.
Youtube